ადამიანებმა სელის გამოყენება ჯერ კიდევ ჩვენ წელთაღირცხვამდე, პალეოლითის ხანაში დაიწყეს ქსოვილის წარმოებისთვის. 30 000 წლის ასაკის უძველესი ქსოვილის ნიმუში საქართველოს ტერიტორიაზეა აღმოჩენილი.

საკვები სახით სელის თესლის გამოყენება კი დაახლოებთ 10 000 წლის წინ ეგვიპტურ ცივილიზაციას უკავშირდება, რომელიც შემდეგ ფართოდ გავრცელდა საბერძნეთსა და რომის იმპერიაშიც.

ლეგენდის თანახმად, ძველ ეგვიპტეში სელის თესლს და ზეთს იყენებდნენ საჭმლის დასამზადებლად, სამკურნალოდ, თმისა და კანის დასამუშავებლად. მეორადი და საკვებად გამოუსადეგარი ზეთი, აქტიურად გამოიყენებოდა მშენებლობაში – პირამიდების უზარმაზარი ლოდებისა და ქანდაკებების ტრანსპორტირებისთვის. სელის ზეთი შეუცვლელი მასალა იყო ეგვიპტელი მშენებლებისთვის.